[Kid Anarkist]
mn handen in mn haren groeien
mn kwalen bloeien, de dagen worden jaren, boeien
er is niks aan te doen
het is al laat, vermoei me
ik zie vlagen van ravage waaruit ik niet kan ontwaken omdat ik slapen moet


het gaat niet goed
ik heb het gevoel dat ik in mn leven niks van waarde zoek

of alleen maar iets kan vinden,
waaraan ik waarde hecht maar anderen zien als minder


ik ben het type niet om
mn gezicht te wassen
keer de dag om, ik heb toch geen hokje om in te passen
nu uit mn bed rollen klinkt verstandig
verloren in gedachten, zorgen voor mn wissewasjes,
ik stort me in mn dagbe-steding
van "hoe laat ik al deze woorden in mn gedichte passe"
zeker van mn zoektocht, zit ik vast
mn blijdschap een misstap, meer ben ik somber en wisselvallig

bel me niet, ik neem niet op, je nonsens klinkt als klachten
en ik geef er niet om.. sorry

ik kan geen echt geen plek verzetten

maar ik kan de pret bederven met mn slechte hygiëne,
en 't constant uitstellen van de douche/doe's wat
gedompeld onder water dus ik roest weer vast


mentaal niet in orde, dus ik kan niet schrijven
of— ik schrijf wel, maar communiceer niet

sorry als ik soms niet reageer,
mn bewustzijn raakt verzonken en dan weet ik het niet meer
soms schrijf ik dichterbij, soms lees ik verderweg
soms leef ik een echo als ik niks te zeggen heb

soms ben ik allang weer uitgedoofd,
soms ben ik de geest die vraagt wat er in mn huis wordt uitgespookt

mn hoofd voelt vaag en duizelt zo
last van de ruis dat zich niet langer als geluid vertoont


ik sluip synchroon met de kriebels in mn huid, ze kruipen sloom

zelfs de huisstofmijt in mn tapijt voelt dat er iets niet pluis is zo

het knispert alsof het stoute stuitert uit mn droom
zo lang dat ik iemand heb uitgenodigd om langs mn huis te komen

door de stilte gefascineerd

het voelt alsof de zon ons vanaf een andere kant belicht
het gevoel dat het universum veranderd is
maar ik weet niet wat er anders is



mn handen in mn haren groeien, tot het mn zorgen overwoekert
ik sta aan de kant en laat me constant overspoelen
door de golven aan het oever, ben verloren in een toevlucht
sorry dat het uitzicht naar een morgen me ontmoedigt
voor altijd verbonden aan het stroeve
meestal is de route die ik volg toch echt het moeilijkst
dus ik stort me in de groeven
mn hart klopt door en naar vermoeden zorgt het pompen voor het bloeden

stop het stelpen 't gaat toch niet helpen
verscholen onder kelders of daken, de bom ontploft hetzelfde

ik ben het ongeluk dat in een klein hoekje van mn kamer zit
en helaas ben ik de ravage dat mijn persoon is aangericht

ik zie voorbij de horizon tot ik er naast spring
recht in de oceaan waar ik een gevoel van waarde mis
omringt door wat het gewicht van mn bagage is

leef een onbewoond eiland en niemand die er aanmeert
-
ik doe mn best, ik trotseer de wateren
maar 'k heb al in geen jaren meer iemand binnengelaten
en ben er nog niet op ingesteld

trek mn gordijnen maar dicht want het maanlicht is te fel

ik ben don quixote, zonder hoop
die tegen 7 wieken tegelijk van de windmolen loopt


ik zie dr somber uit onbeduisd
ik spuug zwarte gal mn longen uit



ik zit er niet mee maar loop eindeloos in cirkels
deel mn gevoelens niet opdat het verkeerd geïnterpreteerd wordt
want ik ben niet bang voor de dood,
ik ben bang voor hoe comfortabel ik ben wanneer ik naar de rand toe loop

ik word gek van negatieve ruimte
ik word gek van de stoorzender en de angst voor het ongekende
ik word gek van controle verliezen,
ik word gek van waanideeën vol van liefde
en controle verlies
en door de wind de storm niet zien

weemoed en weer moeten
de goed gemelancholiede machine
stop met liegen, ik ben ongeliefd



de doordrammende stilte stopt gewoon niet
de wanorde losgelaten bij controleverlies

het aard van het beestje en het gedrag van het gedrocht