[Steven Francis] BLOED, ZWEET EN TRANEN de dagen die blijven maar komen en ze worden steeds zwaarder de man met de hamer.. heeft mij in zn zicht maar ik hecht er geen waarde meer aan ik blijf staan en.. Kijk em recht in zn ogen aan Mij krijg je niet klein, tot het einde der dagen blijf ik knokken Sla de aarde van zn baan.. ik haat het om te stoppen Opgeven staat niet in mn woordenboek Al genoeg draken verslagen, vandaar dat ik de zondevloed voorgoed heb verslonden Littekens branden en bloeden Maar tijd heelt alle wonden.. Ik wou soms dat het makkelijk was om op de rem te springen, maar ik geef enkel gas Verrass mezelf nog steeds met wat ik allemaal bereikt heb Dus nu kijk ik vol trots uit het raam en geniet van het uitzicht.. [Kid Anarkist] monsters in de koude nacht, zitten liever in het duister binnen, maar ze weten tijdens de feestdagen geen thuis te vinden, huid verslindend, haren strijkend, kunnen we elkaar begrijpen maar het protocol is slechts een idioom geworden littekens op mn gezicht, doen me roepen naar een visagist tot ik durf te vragen wat liefde is het verlangen om ons bij elkaar te binden is wat dit alles tot vernieling richt en ik zie 't er niet zo vief meer in vernietiging is fase 1 van creatie fase 2 is begrip fase 3 is me ontglipt een relatie heeft geen zin als je niemand hebt om te missen en je je verdriet retoucheerd wens ik reden op mezelf af verdedig ik hetzelfde gedrag dat zegt dat zeggenschap van mensen kwam en ik mij me niet schuldig hoef te voelen, want het resultaat van de monsters alleen op straat, is iets wat getekend staat //in mn DNA//

[Kid Anarkist] Als ik je ziel bekijk, zit er geen lach in Je bent het type dat zn grip verliest, maar bij ontkenning houvast vindt dag in, dag uit, gesloten voor je omgeving die geeft om, jou en het bewijs dat je ze nog niet hebt verdreven het probleem is, je denkt dat je je klep opent en los laat het volstaat.. en niemand die je ompraat.. om te praten.. om te delen wat er dwars zit, niemand die daadwerkelijk leeft om zichzelf constant te martelen Dus deel het met me Ik wil horen over de woorden die jij alleen spreekt met jezelf Dus steek een pen in handen Niemand is geinteresseerd in alleen jouw beste kanten dus als je wilt praten, wil ik best luisteren zolang jij maar de knop omzet en niet langer je woorden verduistert Ik ben het wel gewend, dit is slechts oprechte interesse je hoeft je niet te schamen voor je vingers met inktvlekken Dus knijp in een potlood of pen en moet jij eens opletten hoe fuckin onbevooroordeeld ik ben In jouw woorden alleen, hoor ik je stem Ik begrijp je poging tot poezie wanneer je het volgende zegt 's avonds een mens, 's ochtends een mens 's avonds een mens, 's ochtends een mens 's avonds een mens, 's ochtends een mens 's avonds een mens, 's ochtends een mens niemand die fantaseert en chaos in plaats van controle bedenkt Je hoeft je er niet voor te schamen dat de norm je begrensd, ik bedoel.. hoe dom het ook klinkt ik heb meer respect voor de poging dus pak mn hand en duik volop erin durf te voelen wat menselijk is en denk er morgen maar verder over na of die grens er nog ligt en mocht het niet zo zijn ben je de liefde kwijt denk dan terug aan de persoon die je verliest in mij en mocht het niet zo zijn ben je me liever kwijt vertrouw mijn woord er dan ook op dat ik je niets verwijt

[Kid Anarkist] Elke dag zie ik je staan.. daar in je eentje Je komt me bekend voor, voor een vreemde en Ik heb vaak gepoogd om je aan te spreken Maar ik ben niet het type om op die manier op te treden dus zonder weten loopt er dagelijks iemand langs die denkt aan je, Ik en mn gekrenkte haren Dan fantaseer ik over een relatie, en hoe die dan eindigt Misschien ben je best wel aardig en ben je vandaag slechts chagrijnig Maar goed, ik herken je profiel en de koffer die je draagt erbij die blik van vluchtgedrag als je ernaar kijkt Misschien wacht je op de bus, vandaar dat je met je hand wuift misschien wacht je op geluk en steek je daarom je hand uit Misschien was het een teken en misschien kijk je gewoon je of het regent Misschien herken je mij als die gast die dagelijks langs loopt Wil je mn naam weten en vragen of ik zelf ook in de stad woon Of me aanspreken.. mij vragen hoe het gaat met me Misschien herken je de wanhoop

[Kid Anarkist] mn handen in mn haren groeien mn kwalen bloeien, de dagen worden jaren, boeien er is niks aan te doen het is al laat, vermoei me ik zie vlagen van ravage waaruit ik niet kan ontwaken omdat ik slapen moet het gaat niet goed ik heb het gevoel dat ik in mn leven niks van waarde zoek of alleen maar iets kan vinden, waaraan ik waarde hecht maar anderen zien als minder ik ben het type niet om mn gezicht te wassen keer de dag om, ik heb toch geen hokje om in te passen nu uit mn bed rollen klinkt verstandig verloren in gedachten, zorgen voor mn wissewasjes, ik stort me in mn dagbe-steding van "hoe laat ik al deze woorden in mn gedichte passe" zeker van mn zoektocht, zit ik vast mn blijdschap een misstap, meer ben ik somber en wisselvallig bel me niet, ik neem niet op, je nonsens klinkt als klachten en ik geef er niet om.. sorry ik kan geen echt geen plek verzetten maar ik kan de pret bederven met mn slechte hygiëne, en 't constant uitstellen van de douche/doe's wat gedompeld onder water dus ik roest weer vast mentaal niet in orde, dus ik kan niet schrijven of— ik schrijf wel, maar communiceer niet sorry als ik soms niet reageer, mn bewustzijn raakt verzonken en dan weet ik het niet meer soms schrijf ik dichterbij, soms lees ik verderweg soms leef ik een echo als ik niks te zeggen heb soms ben ik allang weer uitgedoofd, soms ben ik de geest die vraagt wat er in mn huis wordt uitgespookt mn hoofd voelt vaag en duizelt zo last van de ruis dat zich niet langer als geluid vertoont ik sluip synchroon met de kriebels in mn huid, ze kruipen sloom zelfs de huisstofmijt in mn tapijt voelt dat er iets niet pluis is zo het knispert alsof het stoute stuitert uit mn droom zo lang dat ik iemand heb uitgenodigd om langs mn huis te komen door de stilte gefascineerd het voelt alsof de zon ons vanaf een andere kant belicht het gevoel dat het universum veranderd is maar ik weet niet wat er anders is mn handen in mn haren groeien, tot het mn zorgen overwoekert ik sta aan de kant en laat me constant overspoelen door de golven aan het oever, ben verloren in een toevlucht sorry dat het uitzicht naar een morgen me ontmoedigt voor altijd verbonden aan het stroeve meestal is de route die ik volg toch echt het moeilijkst dus ik stort me in de groeven mn hart klopt door en naar vermoeden zorgt het pompen voor het bloeden stop het stelpen 't gaat toch niet helpen verscholen onder kelders of daken, de bom ontploft hetzelfde ik ben het ongeluk dat in een klein hoekje van mn kamer zit en helaas ben ik de ravage dat mijn persoon is aangericht ik zie voorbij de horizon tot ik er naast spring recht in de oceaan waar ik een gevoel van waarde mis omringt door wat het gewicht van mn bagage is leef een onbewoond eiland en niemand die er aanmeert - ik doe mn best, ik trotseer de wateren maar 'k heb al in geen jaren meer iemand binnengelaten en ben er nog niet op ingesteld trek mn gordijnen maar dicht want het maanlicht is te fel ik ben don quixote, zonder hoop die tegen 7 wieken tegelijk van de windmolen loopt ik zie dr somber uit onbeduisd ik spuug zwarte gal mn longen uit ik zit er niet mee maar loop eindeloos in cirkels deel mn gevoelens niet opdat het verkeerd geïnterpreteerd wordt want ik ben niet bang voor de dood, ik ben bang voor hoe comfortabel ik ben wanneer ik naar de rand toe loop ik word gek van negatieve ruimte ik word gek van de stoorzender en de angst voor het ongekende ik word gek van controle verliezen, ik word gek van waanideeën vol van liefde en controle verlies en door de wind de storm niet zien weemoed en weer moeten de goed gemelancholiede machine stop met liegen, ik ben ongeliefd de doordrammende stilte stopt gewoon niet de wanorde losgelaten bij controleverlies het aard van het beestje en het gedrag van het gedrocht

[Kid Anarkist] "zorg dat je niemand in de weg staat" gedachtes die ik wegvaag dwang maakt me niet wendbaar de angst dat me niet verlaat en ik roep het echt vaak ik ben niet alleen want ik zet me kwestbaar op voor iedereen mn omgeving vraagt om interactie, maar mn angsten zien, een assertieve doomscenario voordat ze een passieve ramp voorzien en past het niet, dan past het niet maar ik pas me aan als al die klachten aan me hangen voordat ik mn balans verlies tis lastig liefde filteren door alle paniek en mezelf openstellen is me wat te intiem is het vluchten, vechten of vastzitten, zolang je niet teveel beweegt zal je niet te diep in het zand zinken dus drank drinken en drang verdringen een coma is de optimale besparing van energie voor al ditte het kloppend hart, inaktie, pulsering de ongedachte, apathie of het hulp vinden dus deze is voor — de mensen om me heen die bang zijn om te breken ondanks hun problemen de wereld hun hart geven dus deze is voor — iedereen die kampt met bestaansrecht een intolerantie van identiteit dat je aanvecht elke gewoonte die schade legt zolang je ze maar herkent en je ze de baas bent tis lastig voor jezelf opkomen als je geen eigenwaarde kent opdat een laag verf voor je muren je huis niet aansterkt schort het een supportsysteem en schuilen in de warmte deze is voor de mensen die kunnen huilen voor een ander want ikke, ikke, ikke breek mn tanden nog van bijten op mn tong, voordat ik met mezelf uit de handen kom het is niet gezond dat ik naar controle grijp alsof het mij gaat redden, mn projectiel is ongeleid tijd wegtikken tot de bom verdwijnt of ontploft, mijn diepe gronden worden kelders en stille wateren worden een fontein maar geen zorgen ik stik voorzichtig elke keer als ze mij een richting verplichten ik voel evenveel zingeving bij mn gelijk alswel mijn ongelijk je hebt geen slagen, zonder pijn moest leren fluisteren om het schreeuwen te waarderen selectief mutisme is mn minst communiceerbare foutieve programmering geïnstalleerd door de traumaresponse zuigt angsten op 't houdt nooit op tot wie moet ik me keren "je hoeft niet meer alleen te staan" zegt de stem waar ik tegen praat van al mn waanbeelden is er geen gemaakt en ik lever tranen til mn balasten dichterbij instabiliteit; tis niet erg om een mens te zijn dus vertel het mij met lichte pas zonder dat mooie zomerwoorden je hebben ingepakt tis een last m'n wit valt neer, met teneerslag, veel te straf vergelijk me met een winter's dag