[Kid Anarkist]

"zorg dat je niemand in de weg staat"
gedachtes die ik wegvaag
dwang maakt me niet wendbaar
de angst dat me niet verlaat


en ik roep het echt vaak
ik ben niet alleen

want ik zet me kwestbaar
op voor iedereen


mn omgeving vraagt om interactie,
maar mn angsten zien, een assertieve doomscenario
voordat ze een passieve ramp voorzien
en past het niet, dan past het niet
maar ik pas me aan als al die klachten aan me hangen

voordat ik mn balans verlies


tis lastig liefde filteren door alle
paniek
en mezelf openstellen is me wat te intiem

is het vluchten, vechten of vastzitten,

zolang je niet teveel beweegt zal je niet te diep in het zand zinken

dus drank drinken en drang verdringen
een coma is de optimale besparing van energie voor al ditte

het kloppend hart, inaktie, pulsering
de ongedachte, apathie of het hulp vinden



dus deze is voor —
de mensen om me heen die bang zijn om te breken
ondanks hun problemen de wereld hun hart geven


dus deze is voor —
iedereen die kampt met bestaansrecht
een intolerantie van identiteit dat je aanvecht
elke gewoonte die schade legt
zolang je ze maar herkent en je ze de baas bent
tis lastig voor jezelf opkomen als je geen eigenwaarde kent
opdat een laag verf voor je muren je huis niet aansterkt

schort het een supportsysteem en schuilen in de warmte
deze is voor de mensen die kunnen huilen voor een ander

want ikke, ikke, ikke breek mn tanden nog
van bijten op mn tong, voordat ik met mezelf uit de handen kom

het is niet gezond dat ik naar controle grijp
alsof het mij gaat redden, mn projectiel is ongeleid

tijd wegtikken tot de bom verdwijnt of ontploft,
mijn diepe gronden worden kelders en stille wateren worden een fontein

maar geen zorgen ik stik voorzichtig
elke keer als ze mij een richting verplichten


ik voel evenveel zingeving bij mn gelijk alswel mijn ongelijk
je hebt geen slagen, zonder pijn

moest leren fluisteren om het schreeuwen te waarderen
selectief mutisme is mn minst communiceerbare
foutieve programmering

geïnstalleerd door de traumaresponse zuigt angsten op
't houdt nooit op
tot wie moet ik me keren


"je hoeft niet meer alleen te staan" zegt de stem waar ik tegen praat
van al mn waanbeelden is er geen gemaakt
en ik lever tranen til mn balasten dichterbij


instabiliteit; tis niet erg om een mens te zijn
dus vertel het mij

met lichte pas
zonder dat mooie zomerwoorden je hebben ingepakt
tis een last
m'n wit valt neer, met teneerslag, veel te straf
vergelijk me met een winter's dag